Beremi

Facebookta etiket olduğum fotoğraflara göz atarken gördüm. Yine aklıma geldi. Yine hüzünlendim. O benim en sevdiğimdi. O benim en değerlimdi. O benim herşeyimdi...
Ama onu malesef yıllar önce okul yolunda kaybetmiştim. O benim en sevdiğim beremdi. Kışın kafamı ve kulaklarımı sıcacık tutardı. Okul çıkışı kartopu savaşında kafama aldığım darbeleri bir nebze olsun yumuşatırdı. Hep faydası dokunmuştu, hiç bir zaman onun dezavantajını yaşamamıştım.Tepesindeki kukuletası bir gün kopmuştu. Annem dikmiş eskisinden daha güzel hale getirmişti o en sevdiğim beremi.

Yıllar önce bir gün okula giderken otobüse binmiştim. Kardeş blog'da Kerem'in ele aldığı yazıda ki gibi Mason bir otobüs şöförüyle karşılaştığımdan, dışarısı -10 derece olmasına rağmen otobüste sıcaktan gebermemek için ceketi meketi ne varsa çıkarmıştım üstümden. İneceğim durağa yaklaştığımda tekrar herşeyi giyip "duracak" yazısını aktifleştiren kırmızı düğmeye basıp kapıya yaklaşmıştım. Ne olduysa o an oldu. Sevgili beremi nasıl oldu da otobüste unuttum?

Berem ve ben. (bebek arabasındaki kardeşim)

Bilmem hatırlar mı? Akşam evde kayıp eşya bürosunu araması için babama yalvarmıştım. "Sen kaybetmedin mi oğlum. Ara kendin o zaman" diye 'yavaş yavaş büyüdün artık bu işlerin peşinde sen koş' sinyali vermek istiyordu ama ben o an bunu 'sokarım senin berene, beyinsizlik etmeseymişsin o zaman. git kendin peşinde koş şimdi' gibisinen algılıyıp babama da küsmüştüm. Zor da olsa kayıp eşyaya ulaşıp sormuştum beremi.

-Nasıl bir bereydi?
-Böyle renkli, mor, mavi, yeşil, sarı. tepesinde de kukuleta var.
-bir bakalım genç...
....
..
.......
-yok.. malesef hiç teslim eden olmamış.