Mehmet Ali Dedem

24 Aralık 1990... tam 17 yıl olmuş, ben 3 yaşındaydım o vefat ettiğinde.
3 yaşındaydım, ama kendisini hayal mayal hatırlarım. Belki Annemler sık sık anlattıkları için, belki resimlerine o tarihten sonra sık sık baktığım için, belki de harbiden Annemler'in bahsettiği kadar sevdiğim için.
İlk bisikletimi o almış, bisiklet boyumdan kat kat büyük olduğu için zar zor binermişim o bisiklete. Ama deli gibi sevdiğimi hatırlarım. Yanlış bilmiyosam onun hediye ettiği bisikleti çaldırmıştım, komik bi hikaye, başka zaman anlatırım onu da. yalnız o bisikleti kaybettikten sonra durmadan ağladığımı hatırlıyorum.
Annemler'den çok Mehmet Ali Dedemle Hanife Anneannemler'de kalırmışım. Aslında öz Dedem değil, Babam zamanında buralara geldiğinde babamın resmen 2. Ailesi oldukları için ilk torunları olarak görmüşler beni. Bende onların elinde yetişmişim, (şans bu ya tam 1 cümle öncesini tamamladıktan sonra Hanife Anneannem geldi bize). Aslında çok severim, ama gitmem pek, gidersem de Annemlerle haftasonları giderim.
Annem anlatır, Mehmet Ali dedem vefat ettikten sonra hiç gitmek istememişim artık onların evine.
Üzülürüm, dede'den yana çok şanssız olduğum için, bir dedem doğumumdan önce bir dedem 6 yaşımdayken (fakat Türkiye'de olduğu için pek yaşayamadığımdan) bir dedemi ise 3 yaşında kaybetmişim, hiç bir zaman param yetişmediği zaman dedeme koşup harçlık alamadım, hiç bir zaman dedemin gençlik hikayelerini dinleyemedim, hiç bir zaman Anneme ve Babama anlatamadıklarımı gidip dedeme anlatıp rahatlayamadım.
Allah Babama uzun ömürler versin, versin ki torunları Dedelerini doyasıya yaşasınlar (vallahi egoistlik etmiyorum beyav)

Rahat uyu Mehmet Ali Dedem...