Good old days

Çocukluğumdan beri uykuya daldığım anı yakalamak, ertesi gün "tam o anda uykuya daldım" diyebilmek istemişimdir. Fakat her sabah hayal kırıklığıyla ve hep "ulan uykuya dalmamı beklerken uyuya kalmışım" diyerek bir sinirle, bir hiddetle uyanırdım.
Aynı dönemde bilhassa tuvalette ortaya çıkan hayali bir arkadaşım vardı. Adını unuttum şimdi, ama hala ettiğim muhabbetleri hatırlarım.
Artık ne o uykuya dalınan anı yakalama isteğim var, ne de hayali arkadaşım.

Yaşlılık mı? Yoksa psikopatlıktan kurtulmak mı?
Çözemedim ben, ama o günleri özlüyorum...

ilk iki yorum sonrası gelen ekleme:
Yahu arkadaşlar, yapmayın etmeyin. Ne moralim bozuk, ne de başka bişey oldu. İçimdeki çocukta ölmedi. Bunu yazmamın tek nedeni, yazıdan önce uykuya dalıyorken kontrolsüz bir şekilde ayağım koltuğa tepik attı (kontrolsüz güç güç değil diyen pirelli reklamına selam olsun, nasıl tepiklediysem koltuğu, sağ ayak tabanım hala ağrıyor) . O an uyanınca uykuya daldığım anı yakaladığımı fark ettim. Bunu da yazmak istedim o kadar yani.